Wat is ons grootste probleem?

In het belang van het kind geef ik me bloot

Een tip vooraf: ofschoon de feiten in de artikel op waarheid stoelen, is het soms zo ongelofelijk dat je denkt in een slechte film beland te zijn. Ik stel het op prijs als je je reactie wilt geven, dat kan onderaan dit artikel.

Het is niet de opwarming van de aarde, niet onze oorlogen, niet de ongelijke verdeling van bronnen. Dat zijn slechts de gevolgen van het werkelijke probleem. Het eerste gedeelte is geschreven vanuit een beschouwend, zo je wilt filosofisch, standpunt. Tegen het einde probeer ik die rol te combineren met mijn rol als vader, waarmee ik waarschijnlijk meer laat zien dan ik zou wensen. Niet eerder gaf ik mezelf zo bloot als met dit onderwerp. Niets kostte mij meer moeite. In het belang van het kind.
Eerst laat ik zien hoe de overheid, jeugdzorg en media het kind en maatschappij ernstige schade toebrengen. Vervolgens geef ik voorbeelden over de sterke en nietsvermoedende rol van drogredenen. Massaal gebruikt door betrokken instanties. Ik laat een licht schijnen over hoeveel betekenissen het concept kind heeft voor de betere wereld die we allemaal zo graag willen.
Tot slot graaf ik diep in mijn ziel in het filmpje over schaamte. Kortom: een verkenning over wat ons grootste probleem is.

Van liefde naar Internationale Kinderontvoering

Liefde laat zich niet sturen, ook niet wanneer daar kinderen uit voort komen.
Sinds 2005 lukt het me slecht de relatie met mijn drie kinderen in stand te houden. Jaren heb ik alles in het werk gesteld om hen met een bepaalde regelmaat te blijven zien. Tot het moment dat ik in 2014 de kinderen naar de moeder breng, omdat ze zeiden het liefste bij haar te willen wonen. Niet lang erna vertel ik de kinderen op straat dat ik ernstig ziek ben en het moeizame overleg met moeder over de omgangsregeling mijn herstel niet bevordert.

‘Seksueel misbruik en mishandeling van alle drie kinderen’, aldus Jeugdbescherming. Mijn reactie: ‘Alweer? Wanneer gaan jullie dit nu eens echt onderzoeken?’
Daarop meldde Jeugdbescherming dat contactherstel er niet in zat, vanwege hernieuwde beschuldigingen van moeder tegen mij. In het belang van het kind.
In 2005 hield de moeder onze kinderen in Groot-Brittannië. Sindsdien ben ik vrijwel continue geconfronteerd met aantijgingen. Dit ging zelfs zover dat moeder aangifte deed van seksueel misbruik en mishandeling van alle drie kinderen, een zoon en twee dochters. Instanties meenden daarom dat het in het belang van de kinderen was, als de vader uit beeld verdween. Negen maanden concludeerde het Openbaar Ministerie dat niets wees op grensoverschrijdend gedrag en de aangifte geen consequenties mocht voor omgang en gezag tussen vader en kinderen. In de 9 maanden had ik de kinderen niet gezien, ik mocht ze zelfs geen kaartje voor hun verjaardag sturen.
Moeder hield onze kinderen zonder overleg en tegen mijn wil in het buitenland. Er volgen drie teruggeleidingsprocedures door de Centrale Autoriteiten. Vreemd genoeg heeft dit zo nadrukkelijk en bewezen weghouden van de kinderen bij de vader nooit betekenis gehad voor instanties die zich met jeugdzorg bezighouden.
Sterker nog, toen ik de Officier van Justitie vroeg wat de gevolgen zijn van zo’n strafrechtelijke overtreding kreeg ik als antwoord: “Het ging u er toch om dat de kinderen naar Nederland werden teruggeleid? Dat is nu gebeurd, een verdere vervolging is niet aan de orde.”

Vechtscheiding? Vele instanties schieten te hulp. Jeugdformaat als voorbeeld

Gelukkig, in de tijd dat ik kinderen wel zag, heb ik uitbundig met de kinderen genoten van ons samenzijn. Het was werkelijk quality time. Was, omdat ik sinds begin 2014 niets meer van de kinderen heb gehoord.
Jeugdbescherming verplichtte moeder en mij gesprekken te voeren onder leiding van de organisatie Jeugdformaat om in onze zogeheten ´vechtscheiding´ te bemiddelen. In hetzelfde gesprek zegt Jeugdformaat  te willen doorpakken en nu zo spoedig mogelijk kinderen en vader met elkaar te herenigen. Waarop moeder meldt dat de bemiddeling haar teveel stress geeft. Jeugdformaat antwoordt abrupt dat het een vrijwillig traject is en ze hun dienstverlening terstond staakt.
De in hetzelfde gesprek toegezegde hereniging tussen mij als vader met de kinderen was natuurlijk niet meer aan de orde. Dat begreep ik toch wel?

Kinderen en vader zijn elkaar kwijt. Waarom?

De kinderen hebben mij nooit verteld me niet te willen zien. Jeugdbescherming wist me echter wel te vertellen dat de kinderen dat aan een medewerker verteld zou hebben. De gezinsvoogd witst erbij te vertellen dat het de kinderen erg aangreep.
‘Toen uw jongste dochter aan mij bevestigde dat ze u niet meer wilde zien ‘biggelden de tranen over haar wangen’´, aldus de jeugdhulpverlener.
Ik was geschokt. Ik vroeg de medewerkster of ze gevraagd heeft waarom ze mij niet zou willen zien. Wat is de reden dat ze me niet zouden willen zien>
‘Nee, ze was al zo verdrietig.’
‘Hoe weet u dan waar haar verdriet vandaan komt?’, vroeg ik.
‘Ze heeft duidelijk gemaakt dat ze u niet wil zien. En dan kunnen wij ook niks.’
Ik geloof wel dat ze denkt niets te kunnen, met als gevolg dat de medewerker heeft weggekeken van het probleem, waardoor de kinderen en vader elkaar kwijt zijn. Voor mij het grootste probleem. Maar niet alleen voor mij.

De staat, dat ben ik (l’état c’est moi)

De Zonnekoning zou het gezegd hebben. Maar wie het ook zegt, kun je je ermee vereenzelvigen? Het suggereert dat de overheid en de individu min of meer aan elkaar gelijkgesteld zijn. Een eenheid vormen. Op hetzelfde niveau, of misschien zelfs verwant aan elkaar? Het blijkt anders te zijn.
Wat de overheid laat zien over ons grootste probleem.

De overheid is geen natuurlijk persoon

De overheid is niet een zogenaamd natuurlijk persoon. Tenminste, volgens juridische termen. Het is een organisatie. Volgens hetzelfde recht is de mens, of burger, wél een natuurlijk persoon. Ze kennen daarmee geen gelijke basis en dat blijkt het beste wanneer de burger met de overheid een conflict heeft.
Een paar verschillen waaruit die ongelijke basis blijkt.

De overheid kent geen emoties

Een mens heeft emoties, een instituut niet. Heeft de burger een probleem met wat een overheidsorgaan doet of nalaat, dan kan het probleem voor de burger emotioneel beladen zijn. Vergelijk het bijvoorbeeld met je werk. Mogelijk heb je ooit een conflict met je werkgever gehad. Ook al praat je met je baas erover, als het conflict oploopt merk je dat jij degene met gevoelens bent terwijl je voor je baas een werknemer bent. Het raakt jou mogelijk, niet jouw werkgever. Jouw werkgever is de organisatie die in zichzelf geen gevoelens kent.
De overheid behoort tot het publieke domein en is er dus voor ons allemaal, we mogen als burger er vanuit gaan dat we ons kunnen herkennen in overheidsbeleid én dat de uitvoering goed voor de burger is. Die aanname is juist. Echter de uitvoering in de praktijk waag ik te betwijfelen, zeker waar het gaat om dat wat ons het meest kostbaar is: onze kinderen. Maar hierover verder meer.

De overheid is er voor jou

Heb jij het gevoel dat overheid ervoor jou is?
Onze samenleving kent een indirecte democratie, waarbij we de effecten van onze stemkeuzes niet herkenbaar terugzien.
De overheid is formeel een bureaucratische organisatievorm. Dit betekent dat het risico bestaat dat de werknemers het middel boven het doel stellen. Nog niet heel lang geleden werd een ambtenaar aangesteld voor het leven. De aanstelling is bovendien een eenzijdige transactie. De overheid stelt een werknemer aan namens de koning. Ter vergelijk: in de private sector is de basis voor een arbeidsovereenkomst die van wederzijdse instemming.
Het kabinet Rutte maakt zich ernstig zorgen over de afstand tussen politiek en burger. Dit zal Rutte niet zonder reden vinden. Ervaar jij dat de overheid er voor jou is?

Rechtbank, jeugdbescherming en advocatuur houden elkaar in wurggreep

De Rechtbank neemt het probleem over

Als twee ouders niet samen besluiten voor hun minderjarigen kinderen, dan neemt de overheid in de vorm van de rechtbank het over. Met het juridiseren van het conflict ligt ouderverstoting op de loer.
Bij de tientallen rechtszaken rondom mijn kinderen vielen mij de volgende dingen op:

• de meeste zittingen startten met de vraag: ‘Hoe gaat het met de kinderen’. Die vraag werd immer aan moeder gesteld.
• 95% van de zittingen wordt voorgezeten door kortgekapte, vrouwelijke (kinder)rechters van gevorderde leeftijd.
• meestal wisten de (kinder)rechters de voornamen van onze kinderen niet, of niet foutloos
• rechters laten zich adviseren door medewerkers van Kinderbescherming of Jeugdbescherming, waarvan de vertegenwoordigers op de zitting onze kinderen nooit hadden ontmoet.
• in de rechtszaal is men niet op zoek naar de waarheid, waardoor onwaarheden als feiten worden beschouwd. De onwaarheden bepalen de beslissing, die als waarheid aan kinderen wordt gepresenteerd.
• rechters maken voor hun argumenten veelvuldig gebruik van drogredenen. Verderop een aantal om er je voordeel mee te doen (een drogreden is een redeneringen die logisch klinkt maar niet klopt).

Jeugdbescherming vindt  ‘uw situatie is zo complex’

Jeugdbescherming wijst bij ondertoezichtstelling een gezinsvoogd toe die zich in ons geval kenmerkte door jeugdigheid, geen kennis en/of interesse in het dossier en immer een voorkeur voor instandhouding van de huidige situatie. De ons toegewezen gezinsvoogd werd telkens binnen maximaal een half jaar vervangen. Om plaats te maken voor een frisse collega die niet gehinderd werd door enige kennis van zaken, laat staan van het dossier.
Hierdoor ontstond telkens discontinuïteit in de hulpverlening, waarbij de telkens terugkerende uitspraak ‘uw situatie is zo complex’ een vast onderdeel vormde van de basishouding van de hulpverlener.
Basisvereisten als een degelijke administratie en werkelijke aandacht voor de kinderen ontbraken. Ik heb verbaasd gestaan hoe weinig stil gestaan wordt bij terugkerende patronen, extreme voorvallen, herhaalde aangiftes en de terughoudendheid van de medewerker in het maken van een gedegen analyse. Wellicht heeft het ontbreken van de focus op de waarheid hiermee te maken?

De waarheid blijft achter gesloten deuren

Het is een essentieel probleem dat rechter, advocaat, gezinsvoogd, mediator, etcetera de waarheid niet van belang vinden.

Dit heeft tot gevolg dat onwaarheden niet als leugens beschouwd worden, maar als munitie worden gebruikt tussen twee partijen. Ik ben geneigd te zeggen dat de leugen regeert achter gesloten deuren.
Het streven van allen is gericht op het oplossen van de vechtscheiding. Als twee mensen na een liefdesrelatie uit elkaar gaan is enige strijd misschien niet onlogisch.
Maar 12 jaar blokkeren van de omgang tussen mij als niet-verzorgende ouder met onze kinderen kan geen vechten meer genoemd worden.
In hoger beroep constateerde de rechtbank dat ‘de problemen dieper zitten’. Je zou veronderstellen dat met die erkenning de deur open zou staan voor gedegen onderzoek. Ondanks mijn herhaalde verzoeken om deskundig en onafhankelijk onderzoek is dat nooit ingewilligd.

Volledig autonoom, zonder enige objectiviteit beslist de rechter over het lot van kinderen, zonder ze ooit gezien te hebben.

Probleem is dat zittingen  plaats vinden achter gesloten deuren. Hierdoor komt niets van wat er wordt besloten over de kinderen naar buiten.

Volledig autonoom, zonder enige kwaliteitscontrole of objectiviteit beslist de rechter over het lot van kinderen, zonder ze gezien te hebben.
Zo maakte ik bij de laatste behandeling van de ondertoezichtstelling mee dat de vrouwelijke rechter van de Haagse rechtbank gezellig zat te keuvelen met de moeder over wat voor ideale kinderen ze heeft. Met de suggestieve vraagstelling kreeg de rechter kennelijk de antwoorden die haar besluit zou rechtvaardigen dat de kinderen geen schade lijden doordat ze de vader niet zien. Zoals de rechter ook in de beschikking zou zetten vertelde ze aan mij dat het verdrietig was, maar dat ze er niets aan kon doen. Immers, de verplichte aanwezige gezinsvoogd van Jeugdbescherming zag ook geen bedreiging voor de kinderen.
Ik weet dat dat niet het enige was dat de gezinsvoogd niet zag. Ze had de kinderen nooit gezien, wist de gangbare namen van de kinderen niet goed. Moeder en ik hadden de voogd voor de zitting nog nooit gezien.

Het geloof in ons rechtssysteem

Als we denken dat wij de staat zijn, dan is het logisch te geloven in ons rechtssysteem. We menen ons verzekerd van het halen van ons recht door de hulp van de rechtbank in te roepen. Ik zou verwachten dat in de rechtbank logisch redeneren een groot goed zou moeten zijn. Rechtspreken betekent naar mijn idee recht doen, een basisvereiste zou mij lijken dat de communicatie door de rechtbank zo zuiver mogelijk zou worden toegepast. Met verbazing zag ik dat de wijze mensen in toga zich zonder schroom bedienen van drogredenen. Een paar voorbeelden:

Drogreden gebaseerd op onjuistheid en overtuiging van eigen autoriteit:
In het belang van het kind

Hét grote alibi als het gaat om het verantwoorden van de houding en besluiten waarmee ik door Justitie, jeugdzorg, mediators, advocaten en zelfs de scholen van de kinderen wordt geconfronteerd.
Als iemand zegt in het belang van het kind te handelen, dan betekent dat dat degene tegen wie dat gezegd wordt dat kennelijk niet zou doen.
Zo maakt de autoriteit duidelijk dat als je een probleem met de autoriteit hebt, je niet in het belang van je kinderen handelt. En tegen het belang van je kinderen in handelen, wil geen ouder. Dus je bent uitgeschakeld.

Drogreden beslissing gebaseerd op een wens, terwijl de beslissing bij een derde ligt

In het eerste onderzoek concludeerde Raad voor de Kinderbescherming dat het ‘al vaststaat dat moeder met de kinderen in Schotland gaat wonen’.
Het is een wonderlijke wereld bij de Kinderbescherming.
Moeder en ik hebben gezamenlijk gezag. Met de vaststelling die de Kinderbescherming doet, wordt louter en alleen de wil van moeder als essentiële beslissing overgenomen. Hoe van een wens een feit wordt gemaakt, dat als zodanig als advies voor de rechtbank geldt.

Drogreden actie nemen op basis van en oorzaak die niet bij die actie hoort

De Kinderbescherming adviseert in hetzelfde onderzoek dat de vader de kinderen ‘alleen onder supervisie zou mogen zien, vanwege het risico dat de vader de kinderen zou kunnen ontvoeren naar Nederland’.
De dreiging om de kinderen te ontvoeren, bestaat slechts uit het feit dat moeder onze kinderen eerder ontvoerd heeft. Er wordt geen consequentie gelegd bij haar gedrag, maar de Kinderbescherming gebruikt het wel als alibi om de kinderen tegen hun vader te beschermen. De Kinderbescherming verwart oorzaak en gevolg.

Drogreden conclusie trekken terwijl die erop gebaseerd is

Bij een beschikking bepaalde de rechter dat de kinderen de moeder worden toegewezen, omdat ‘vader niet heeft bewezen voor de kinderen te kunnen zorgen’. Hier wordt een conclusie getrokken die is gebaseerd op het gevolg van de conclusie.

Drogreden bij wet bepaald gezamenlijk gezag, geldt niet als tussen ouders geen overeenstemming is

Bij gezamenlijk ouderlijk gezag ga je logischerwijze uit van een gelijkwaardige situatie tussen twee ouders. Met beide dezelfde rechten. In de praktijk blijkt dat niet juist.
Uitgangspunt van de rechterlijke macht is dat de kinderen toegewezen worden aan de ouder waar de kinderen op dat moment wonen. Als de ouder waarbij de kinderen wonen de verzorging niet wil delen, dan gebeurt dat niet. En daarmee ziet de rechtbank een verzoek van de andere ouder als een wijziging die alleen ingewilligd wordt als de rechter vindt dat er een klemmende reden is.
In mijn geval waren de kinderen ontvoerd. En omdat de kinderen daardoor niet bij mij waren, werden ze toegewezen aan de ontvoerder. Zo beloont de rechtbank strafbaar gedrag.

Drogreden willekeurige toepassing van eenheid van regel

In een rechtszaak geeft de rechter na het eerste onderzoek opnieuw opdracht aan de Kinderbescherming om onderzoek te laten doen. Dit terwijl voor de rechter vaststond dat mijn klachten over de onjuistheid van het onderzoek gegrond waren verklaard. Dit is bijzonder. De rechtbank en de Raad voor de Kinderbescherming hebben dezelfde baas.
In de private sector geldt dat iemand zijn eigen vlees niet mag keuren. Tevens zou slechte dienstverlening als wanprestatie beschouwd kunnen worden, waardoor de leverancier verantwoordelijk is voor de veroorzaakte schade. Als klant zou je daar geen vervolgopdracht neerleggen. Een dergelijke structurele onzuiverheid staat haaks op de principes die buiten de overheid worden toegepast.

Vechten tegen de overheid

Vechten tegen de overheid en haar instanties is buitengewoon frustrerend. De uitgebreide klachten-, beroep-, en bezwaarprocedures doen al vermoeden dat de relatie tussen overheid en burger blijkbaar niet optimaal is.
Klachten worden door de organisatie zelf afgehandeld. In één van de klachtenprocedures vatte de regionale directeur van de Raad voor de Kinderbescherming zijn dienstverlening aan ons samen als ‘een dossier waar alles mis kon gaan wat er maar mis kan gaan’.
Een uitspraak die me vertelt dat onze kinderen door de directeur gezien wordt als een dossier.

‘Een dossier waar alles mis kon gaan wat er maar mis kan gaan’, aldus Directeur Kinderbescherming

Procedures

Het resultaat van erkende klachten leidde tot de terugkerende toezegging dat Jeugdbescherming, Kinderbescherming, etc., haar procedures zal herzien. Een reactie die past binnen een bureaucratie. Immers, het middel is belangrijker dan het doel. Dat kinderen hiervan het slachtoffer zijn, lijkt de overheid geen zorgen te baren, in de jaren dat ik van haar dienstverlening heb mogen proeven.
Een landelijke hoofddirectie van de Raad voor de Kinderbescherming die me uiteindelijk gelijk geeft, maar me meldt dat ik een juridische procedure moet starten om mijn gelijk te krijgen.

Helaas, het grootste probleem is dat de situatie al is verankerd door de verstreken tijd, waardoor recht doen aan de juiste situatie, als wijziging gezien wordt. Handhaving van de onjuiste situatie wordt door Justitie gezien als onrust voor de kinderen. In het belang van het kind, is het kind dan één ouder kwijt.
Als je het standpunt volgt dat we allemaal de overheid zijn, dan ben ik zowel veroorzaker als slachtoffer.

De rol van de media

Het AD bericht met een groot artikel op de voorpagina

Voor het eerst publiceert de grote landelijke krant het Algemeen Dagblad een artikel over de ervaringen van een vader die geconfronteerd wordt met ouderverstoting.  Frank Goorhuis wordt sinds drie jaar geconfronteerd met het veelkoppig monster waarvan zowel hij, maar ook zijn zoon ongewild mee opgezadeld wordt.

De publieke opinie

Een tijd geleden stapte ik een boekhandel binnen. Ik moest wachten op de verkoopster en een klant die heel druk in gesprek waren.
‘Ze moesten zo’n vent ophangen. Hij is het niet waard om kinderen te hebben’.
‘Ik snap het niet, dat doe je toch niet; je eigen kinderen vermoorden? Dan ben je toch wel heel erg diep gezonken. En hoe erg voor die moeder, hoe moet ze nu verder leven?’

Eens in de zoveel tijd worden we opgeschrikt door nieuws dat een vader zijn kinderen ombrengt. Voor zover mij bekend, is het meestal niet de moeder die zo’n gruweldaad begaat. Vader is dader.

Vader als dader

De rol van de media is nieuws brengen.
Ik vind het onvoorstelbaar hoe de media de nadruk legt op een uiteindelijk zeer dramatische actie. Als kijker krijgen we te zien hoe de vader zijn kinderen heeft omgebracht, hoe hij het heeft gedaan, met welke middelen, hoe de laatste uren er uit hebben gezien. Feitelijkheden die bijna als bewijs wijzen naar de vader als dader.
Als we geluk hebben wordt er terloops vermeld dat het koppel relatieproblemen zou hebben. En de moeder is ontroostbaar om wat haar kinderen is aangedaan. En terecht, doden van kinderen is te beschouwen als een onmenselijke daad die op geen enkele wijze valt goed te praten.
Maar toch, als je verder leest, constateer je dan dat de vader in zo’n geval de (enige) dader is? Hij heeft misschien de daad gepleegd, maar wat zijn de drijfveren van een vader en welke rol speelt de ander ouder?
De twee dames in de winkel weten wat het probleem is. Op social media weten we het nog beter. Maar weten we wel hoe de vork echt in steel zit?

Geen rook zonder vuur

Iemand is pas schuldig als hij veroordeeld is, zo bepaalt ons rechtssysteem.

Nederland is enige tijd geleden opgeschrikt door de vermissing van Anne Faber. Toen ze dood teruggevonden werd, sprak de media uitgebreid over een manspersoon die daderkennis zou hebben.
Ook werd er al informatie over zijn geschiedenis en omstandigheden verteld. En in welke instelling hij zou verblijven. Op social media gonsde het van de vele pseudospecialisten die precies wisten te vertellen welk straf de verdachte verdiende. Voor het oog van het publiek was de verdachte omgetoverd in een dader en reeds veroordeeld. De man was op dat moment nog helemaal niet gehoord, het stond nog helemaal niet vast dat hij de dader zou zijn.
Kennelijke verbanden leggen we snel om iets kloppend te maken. Ons brein blijkt moeite te hebben met iets dat niet klopt.
In een zeer extreme vorm wordt dit duidelijk bij vermeend seksueel misbruik. Rook zonder vuur bestaat niet, er moet dus wel iets van waar zijn. Een aangifte seksueel misbruik leidt bij omstanders direct tot een verdenking. Een beschadiging die niet zo snel meer uit de hoofden van mensen verdwijnt. De film Jagten van Tomas Vinterberg is daar een beklemmend en uiterst bedreigend voorbeeld van.

Agressie tegen Jeugdzorg

Jeugdbescherming in het nieuws. Jeugdbescherming klaagt erover dat ze steeds agressiever bejegent worden door ouders. In de reportage werd met geen woord gesproken over de oorzaak van het probleem. Ook werd niets gevraagd of gezegd over een mogelijk aandeel dat Jeugdbescherming zelf hierin zou kunnen hebben. Zichtbaar ontdaan vertellen de hulpverleners wat ouders hen aandoen. De oplossing van het probleem zoekt Jeugdbescherming in het inzetten van hulpverlening voor hun hulpverleners. Sommige medewerkers vertellen dat ze onverschrokken doorgaan met het helpen van de hen toegewezen jeugd.

Jeugdbescherming: ‘hulpverlening inzetten voor hun hulpverleners om te beschermen tegen ouders’

De handelswijze van Jeugdbescherming, Kinderbescherming, Advies en Meldpunt Kindermishandeling (AMK) raakt op een zeer gevoelige wijze datgeen wat ons het meeste lief is: onze kinderen.
Bij mijn eerste kennismaking met de Raad voor de Kinderbescherming heb ik me verbaasd over een afgesloten receptie, camera’s en een duidelijk gebodsbord aan de muur met regels hoe ‘we met elkaar omgaan’. De ontvangst komt mij als klant buitengewoon onvriendelijk over. Net alsof iemand die van buiten komt een potentiële indringer is. Een dergelijk vijandige kennismaking kan niet vriendelijk overkomen bij bezoekers. En in mijn ogen al helemaal niet kindvriendelijk.
Rutte vindt dat we allemaal normaal moeten doen. Maar hoe moeten we begrijpen wat normaal is als we de overheid tegen onze natuur in zien handelen?

Betekenis van kinderen

De toekomst van onze maatschappij en onze wereld wordt bepaald door onze kinderen. De meesten van ons willen allemaal een betere wereld om in te leven. Sommigen willen zelfs een paradijs op aarde. Om te zorgen dat die betere wereld een beetje dichterbij komt zou het nuttig zijn om de toekomstige mens, onze kinderen dus, een zo goed mogelijke basis mee te geven. Zodat ze kunnen worden wie ze zijn.
Maar, zowel aan het eind als aan het begin van ons leven ontstaat het probleem dat we dan hulp nodig hebben. Het begin van een mensenleven start met twee ouders die, als het even kan, uit liefde 1 + 1= 3 realiseren. Omdat het kind een lange tijd nodig heeft om zelfstandig te kunnen functioneren, is de volwassene nodig om het goede voorbeeld te geven. Zodat het kind later een gezond en evenwichtig leven kan leiden. Goed voor het kind én de maatschappij. De natuur heeft bepaald dat er biologisch twee ouders vereist zijn voor het samen krijgen van een kind.

investeren in onze kinderen is zowel een egoïstische als een altruïstische daad

We maken ons erg druk om het milieu, de politiek, de gezondheidszorg, maar het kind is ondergeschoven door het systeem waarin we leven. Misschien kunnen we het kind beter toerusten om een gezond volwassen persoon te worden.
Als volwassene zijn we ooit kind geweest. We ervaren ouderschap door onze ouders. En als we zelf kinderen hebben zien we onszelf in hen terug. We geven het meest essentiële van onze soort door: het leven. Maar het is meer dan dat: kinderen vertegenwoordigen de toekomst. Hoe wij omgaan met onze kinderen beïnvloedt in belangrijke mate hoe het met onze kinderen, onze toekomst en onze planeet gaat. Daarmee is investeren in onze kinderen zowel een egoïstische als een altruïstische daad.

Schade aan individu en maatschappij

Maar dan gaat het mis. Ouders gaan uit elkaar. Het grootste probleem ontstaat. Eén ouder, meestal de vader, verdwijnt uit het gezinssysteem. Een loyaliteitsconflict ontstaat. De visie van de verzorgende ouder vormt de dominante leiding voor het kind. Het kind krijgt de waarheid van één ouder gepresenteerd. De andere 50% van zijn identiteit ziet het kind niet bevestigt. Welk gevolg heeft dat voor een duurzame ontwikkeling tot evenwichtige volwassenheid?
Hoe moet een kind begrijpen hoe essentieel het voor zijn bestaan is om duurzame relaties aan te kunnen gaan als het voorbeeld ervan hem ontbreekt? Hoe ontkomt het kind als volwassene zelf aan een scheiding als hij als kind meemaakt dat zijn voorbeeldrelatie strandt?
Vele onderzoeken vertellen ons over de schade die ouderverstoting toebrengt aan het kind. Psychische problemen zoals depressie, neerslachtigheid, eenzaamheid, samenwerkingsproblemen tot en met levenslange ziekte waar psychiaters mee worstelen zoals angststoornissen, identiteitsproblemen, hechtingsproblemen en zelfdoding. Voor wie het als individu raakt is het verschrikkelijk, maar ook uiterst schadelijk voor een gezonde toekomstige maatschappij.

Alles in het belang van het kind.

Ouderverstoting, het grootste probleem?

Een ouder wil voor zijn kind zorgen. Als die natuurlijke band ruw wordt doorbroken, dan ontstaat er grote schade. Zowel bij ouder als kind. En het blijft actueel, getuige deze melding van SBS6 over Patrick Damhuis.  Het verschil is dat de verstoten ouder enigszins kan beredeneren hoe hij hiermee om kan gaan, ook al blijft het een open wond. Maar veel erger is het voor het kind.
Het kind moet aan de omgeving gaan verantwoorden waarom het de ouder niet ziet. Hoe moet het kind anders verantwoorden dat het de ene ouder idealiseert en de ander verstoot? Ik kan het het kind niet kwalijk nemen.

De omgeving ziet dat het noemen van de vader een heftige negatieve reactie oproept en mijdt daardoor om er over te spreken. En zo nestelt de onnatuurlijke situatie zich steeds verder. Onnatuurlijk, omdat een kind dat zijn ouder niet zou willen zien niet natuurlijk is. Dit is geen vervreemding meer, maar verstoting. Volgens de psychiatrie heeft verstoting de meest negatieve impact denkbaar op het menselijk systeem. Maar wat is erger: een ouder die verstoten is, of een kind dat één van zijn ouders verstoot? Wat is in het belang van het kind?

Een persoonlijke beschouwing, een poging

De filosoferende vader

Naast vader ben ik praktisch filosoof. Na jaren van heftige emoties om de relatie met mijn drie kinderen in stand te houden, heb ik besloten dat ik een poging zou moeten doen mijn eigen monster in de ogen te kijken. Misschien voor mij wel het grootste probleem.
Welke emoties hebben mijn eigen waarneming op het gebeuren rondom mijn kinderen beïnvloed? Durf ik dat monster in de ogen te kijken? Als praktisch filosoof is mijn gereedschap de denkkracht om anderen te helpen hun eigen wijsheid aan te boren.

Dat gereedschap moet onderhouden worden.  Eén van de manieren om dat te doen is datgene in de ogen kijken wat het meest moeite kost. Oftewel, waar de meeste emotie aan kleeft. Als filosoferende vader combineer ik twee rollen.